Nog iedere dag is ons eerste klusje van de dag de avisponesvallen legen. Het voelt echt als een verloren strijd, hele zwermen van die beesten hangen rond onze bijenkast.
Ik ,Ed vind het zo sneu voor die bijen dat ik niet wil opgeven (en ikke, Petra, ook niet hoor!), maar het worden er iedere dag meer!
Onder de bijenkasten heeft Petra een landje klaargemaakt voor de grelo (lokaal koolgewas) en daar gooien we nu alle lijkjes van deze Aziatische hoornaars. Er vormt zich bijna een tapijt van kadavers op het veldje terwijl wij daar de vallen blijven legen en ikzelf met moed der wanhoop met mijn visnetje ook nog de hoornaars tussen de bijen probeer uit te vangen.
Maarrrr.....de laatste dagen lijken er minder avispones voor de bijenkast te hangen terwijl de vallen juist veel en veel voller raken. Die beesten lijken zich in rijen op te stellen om de vallen in te mogen!
We hebben er nu ook veel meer van en alle vallen zitten veel en veel voller dan voorheen, waarom worden er dan ook niet veel meer bijen gestolen door deze rovers??
 |
| Het is dringen in de vallen, ze zitten zo vol!! |
Hmmm... hoe kan dit??? Het is bijna te luguber voor woorden als ik de mogelijke verklaring ontdek: op ons kerkhof wemelt het ook van de levende avispones en die vinden het klaarblijkelijk eenvoudiger om hun dode kameraden mee te nemen dan de levende bijen te moeten vangen voor de bijenkast....
Zou er dan nog hoop zijn als we ons ochtendritueel vasthouden ??
 |
| R.I.P |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten